Voor degenen die mij een beetje kennen of mijn blogs wel eens lezen, is het bekend dat ik een hardloper ben. Dat wil zeggen: dat ik wel eens hardloop, want een echte atleet in hart en nieren zal ik nooit worden; daarvoor combineer ik iets te graag het goede leven met een enigszins sportief leven. Jammer genoeg was ik na de deceptie van mijn damtotdam loop nog geen maand geleden nog helemaal niet klaar voor de halve marathon van Amsterdam, die afgelopen zondag plaatsvond. Vorig jaar had ik die nog wel gelopen, maar door het ontbreken van alles wat op vorm leek, besloot ik dit jaar niet mee te doen, maar in plaats daarvan eens te gaan kijken naar andere bevriende hardlopers; het was tenslotte fantastisch weer. Na deze ervaring heb ik een diepe bewondering voor alle vrienden, familie en andere gekken die ooit bij een hardloopevenement zijn komen kijken om mij aan te moedigen. Wat is dat saai zeg! Toen de eerste bekende, die ik nota bene van tevoren had doorgegeven waar ik zou staan om hem toe te juichen, mij compleet incognito met zonnebril en enorme koptelefoon voorbij rende zonder enige blijk van herkenning, was ik zo verdwaasd dat bekende nummer 2 eerst mij moest begroeten voordat ik hem zag.  Want na drie kwartier een enorm aantal lang ploeterende, zwetende en zwoegende lopers met van pijn verbeten gezichten voorbij te hebben zien komen, wordt het steeds lastiger je te concentreren. Ik kon eigenlijk ook niet meer goed zien of er nou een bekende voorbij kwam of niet, het kon me in ieder geval eigenlijk weinig meer schelen.

Na afloop was er gelukkig een gezellige samenkomen van lopers en aanhang en zaten we urenlang in de heerlijke zon bij het nog altijd lekker foute Vak Zuid. Eén ding weet ik zeker: bij zo’n hardloopevenement zal je mij, behalve als deelnemer,  niet gauw meer zien!