De damtotdamloop kwam voor mij te vroeg, zoals zo vaak. Ik had de hele zomer niet goed getraind en liep eigenlijk één keer per week tien kilometer samen met een hardloopmaatje. Dat is niet genoeg; de afstand van deze wedstrijd is 10 Engelse mijlen en dat is toch echt 16 kilometer. Toch nam ik van een andere vriend een startnummer over. Pas toen ik het het uitzonderlijk hoge nummer zag, begon het me te dagen: ik liep voor het eerst in negen jaar mee in de wedstrijd! Aangezien startnummers voor de wedstrijd niet overdraagbaar zijn, kon ik de naam erop niet aanpassen. een beetje jammer. Toen ik daarnaast kort voor de loop ook nog flink ziek werd, haakte ik bijna af. Vrienden stimuleerden me toch mee te doen; ik besloot om gewoon lekker te gaan lopen zonder eindtijd in gedachten.

Zondagochtend 18 september vertrok ik na een nacht slecht slapen vroeger dan ooit tevoren naar de start. Een blik op buienradar en de staalgrijze lucht richting Zaandam deed het ergste vrezen, maar het was nog droog en hoe erg kon het worden? Best erg, bleek na de start en de IJtunnel. Ik dacht eerst nog dat het wel prettig was, een miezerige regen toen ik de tunnel uitkwam, maar al snel ging het harder en harder regenen. Daarbij werd ik al snel ingehaald door een aanzienlijk deel van de groep die tien minuten later gestart was; dat is op z’n zachts gezegd niet zo motiverend. Juist op het moment dat ik bijna halverwege bedacht dat ik niet nog doorweekter zou kunnen zijn, begon het nóg iets harder te regenen. Een park in Amsterdam-Noord waar het normaal een gezellige drukte van belang was, lag er nu doodstil en verlaten bij. Langs de kant stonden hier en daar toch supporters, wat mij betreft de echte die-hards van de damtotdamloop: geen haar op mijn hoofd die eraan zou denken in de stromende regen volslagen vreemden aan te moedigen. Op 13 km bevond zich de “friend-booster” van Nike: op grote schermen werden lieve motiverende berichtjes getoond, die vrienden eerder op Facebook konden achterlaten. Dit werkte jammer genoeg niet, waarschijnlijk vanwege het startnummer dat niet op mijn naam stond.

De laatste twee kilometer waren superzwaar, alle spieren in mijn benen deden pijn, ik wist niet of dat een voorbode van spierpijn was of dat ik iets aan het forceren was. Kortom, ik had hier echt niet genoeg voor getraind. Uiteindelijk kwam natuurlijk alles goed, de menigte en muziek in Zaandam sleept iedereen er altijd wel doorheen. Maar bij aankomst met niet eens een heel slechte tijd, 1.34, bleek ook de inhoud van mijn tasje vlak achter de finish, niet helemaal droog. Ik had ook geen droog t-shirt bij me, en hoeveel kleding je ook aantrekt over een kletsnat kledingstuk, warm krijg je het dan niet meer…dus liet ik de gezelligheid in Zaandam voor wat-ie was, nam de trein en tram naar huis en een hele lange, warme douche. Daarna kroop ik snel weer in bed.

Volgend jaar doe ik zeker weer mee, maar dan met een snellere tijd. Ik ben heel benieuwd of dat lukt, want het schijnt dat ik dat elk jaar roep.