Over het concert van Waylon in P60 schreef ik deze recensie:

Op een regenachtige vrijdagavond in Amstelveen staat een lange rij voor de deur van P60. Bij binnenkomst wacht opnieuw een lange rij voor de garderobe, iedereen is een beetje nerveus omdat de show om 9 uur begint, het is inmiddels iets na negenen.

Bij binnenkomst in de zaal blijkt dat die vrees ongegrond is: het voorprogramma is nog bezig. Een ietwat slungelige jongeman met blond haar dat voor zijn ogen hangt, Ralph de Jong, is met zijn 3-koppige band nog aan het optreden. De zaal reageert lauw op hem, is overduidelijk op Waylon aan het wachten en kan zijn blues, lieve liedjes afgewisseld met wat harder werk, maar nauwelijks waarderen.

Om kwart voor 10 komt onder luid gejuich de band van Waylon op, bij het eerste nummer (‘Fragile people’) is meteen duidelijk dat het een strakke band is die niets laat liggen: drie blazers, een basgitarist (die tijdens het hele eerste nummer nog druk bezig is zijn instrument goed aan de praat te krijgen) een drummer, en een toetsenist achter een hammond orgel. Twee achtergrondzangeressen maken het geheel compleet. Gelijk bij het tweede nummer, de hit ‘Wicked Ways’komt het publiek al iets los, dit zal gedurende de avond steeds meer het geval zijn, helemaal tijdens de ‘medley’ met nummers van Otis Redding en James Brown. Waylon is duidelijk op zijn gemak, kletst af en toe tussen de nummers door (‘en dan nu mijn speciale gast…Sieneke”), flirt met het publiek en maakt grapjes.

Veel dames zullen gewenst hebben dat zij boven op dat balkon stonden, waar Waylon af en toe naar zwaaide en knipoogde. De band verdwijnt van het podium als hij een ballad zingt voor Memphis, de stad waar hij zijn hart aan verloren heeft. Wat heeft die man toch een heerlijke stem, een rafelrandje eraan maakt het nog sexier dan hij zelf al is, de hoge regionen haalt hij met gemak en zelfs zijn Barry-White imitatie klinkt goed. De show staat als een huis, de band is duidelijk op elkaar ingespeeld, speelt lekker strak en weten duidelijk wat ze aan elkaar hebben (ode aan de nieuwe drummer, die meespeelt alsof hij dat al jaren doet) en aan het einde van de show, na de toegift van nogmaals Wicked Ways, zijn we unaniem in ons oordeel: Waylon moet naar North Sea Jazz!

Dan moet-ie daar alleen niet bij de signeer-sessie zoals nu zijn fans ruim een kwartier laten wachten, hoewel de vriendelijke man bij het signeer-hoekje ons verzekert dat Waylon geen ster-allures heeft. Gezien het aantal dames in de rij om hun cd, t-shirt of wellicht iets anders te laten signeren, kan dat niet lang meer duren…