Op 16 november 2010 gaf Mark Ronson & Business Int. een concert in Paradiso; ik schreef er deze recensie over:

Voorafgaand aan het inmiddels derde concert van Brits/Amerikaanse producer Mark Ronson in Paradiso was de vraag wat hij nou eigenlijk zou gaan doen: optreden met een band, als dj, hadden we nou gehoord dat hij zelf ging zingen? Na de nieuwe, in september uitgekomen cd ‘Record collection’ met zijn band Mark Ronson & the Business Int., verwacht je een band, maar het lijkt onmogelijk alle gastoptreders te laten komen opdraven: Qtip, Boy George, Simon leBon, D’Angelo…hoe zou hij dat oplossen?

Het blijkt een combinatie van band en dj-set te worden, die jammer genoeg niet altijd even gelukkig uitpakt. Het eerste deel als band, met Mark Ronson achter de decks, een drummer, een gitarist, een dame achter de toetsen en percussie, en drie zangers die elkaar afwisselen, valt niet tegen. Het is zijn bekende retro-pop sound met veel synthesizers, maar dan met meer eigentijdse beats eronder, Ronsons’ trademark.

De band speelt nieuwe nummers, waarbij vooral de bijdragen van Spank Rock positief uitpakken, vooral in het zorgeloze ‘Ooh wee’. Hij rent energiek over het podium en zweept rappend de boel op. Ook de andere zanger/gitarist Alex Greenwald, net als Mark Ronson en Spank Rock strak in (hetzelfde) pak, en zangeres Rose dragen op positieve wijze bij.

Dan gebeurt het: na drie kwartier met de band spelen, verdwijnen de bandleden van het podium en gaat Mark alleen verder als dj, waarbij hij niet overtuigd als hij zegt dat hij van Paradiso een nachtclub in New York wil maken: al scratchend (hoe eighties kan het worden?) komen flarden foute party muziek voorbij die bij de PartySquad niet misstaan hadden. Wel grappig is de sample ‘His name is Mark Ronson’ gezongen door Simon leBon, maar de mix die volgt met daarin o.a. ‘I just can’t get enough’ van Depeche Mode, ‘I want you back’ van Michael Jackson, in een absurd hoog tempo, is niet erg strak en vliegt van hot naar her. Het komt rommelig over en zou inderdaad niet misstaan in een club, om half 5 s’ ochtends, maar het is dinsdagavond 10 uur.

Daarna komt de band weer terug, maar de dame die eerder achter de toetsen stond, MNDR, mag een paar nummers, waaronder ‘Bang bang bang’ van de nieuwe cd zingen. Dat pakt niet goed uit, ze zingt niet goed, ze heeft een raar pakje aan, een rare bril op: ze heeft het niet. Prima achter de toetsen, maar waarom moeten we naar haar zang luisteren? De aandacht verslapt. Gelukkig nemen de andere zangers het weer over en ook komen ‘Stop me’, ‘Oh my god’ en als afsluiter ‘Valerie’ voorbij, met een vermeldenswaardige bijdrage van een special guest Tawiah als zangeres.

Het mag niet meer baten dat Mark Ronson het publiek inspringt en daar op zijn gitaar verder speelt: het concert was te weinig een geheel om een bevlogen indruk te maken.