Wij weten ook niet wat er gaat gebeuren- Orkater/Susies haarlok, 3 april 2010, toneelschuur Haarlem

Het podium is strak en wit, met blokken die het podium verdelen en her en der muziek-instrumenten. De spelers, in het donker onder en boven elkaar gezeten, bewegen langzaam verschillende kleuren lampen. Met een futurofoon, een instrument dat door de afstand tussen de handen te variëren, een zangerig geluid voorbrengt. Het levert een dromerig begin op, dat in schril contrast staat met het harde licht en de vervreemding die daarna volgt, als een man in een astronautenpak die op het podium liggend ontdekt dat hij op een vreemde planeet is beland. De vreemdeling wordt geconfronteerd met vier mannen en een vrouw in futuristisch ogende pakken die wel spreken als hij, maar dingen zeggen die hij niet begrijpt. De gesproken teksten worden afgewisseld door muziek, waarbij de mannen in pakken achter een instrument springen en soms hilarische, soms tergend valse (met speciaal voor de voorstelling gebouwde instrumenten) nummers spelen. Tijdens een aantal grappige nummers van de “Ecomaan” fulmineert deze heftig tegen, ja waartegen eigenlijk? Het is niet altijd helemaal duidelijk. De grappig bedoelde intermezzo’s van reclame slogans zijn vast een aanklacht tegen de consumptie-verslaafde, materiegeile mensheid, maar heel duidelijk of concreet wordt die aanklacht niet.

De vreemdeling, Tonnie Koster genaamd, wordt één met de anderen, hij trekt dezelfde kleren aan. Ibelisse Guardia, die steeds een andere dame speelt, spreekt met een aangenaam buitenlands accent en is prettig om naar te kijken. Vooral de act waarbij ze samen met Tonnie Koster in het donker danst en ieder door een bosje glowing sticks razendsnel te bewegen, een instrument uitbeeld, is visueel erg goed gevonden en bijzonder vermakelijk om naar te kijken. Erg leuk is het ook als zij compleet ontregeld raakt door haar onbekende woorden als “liefde” uitgesproken door de vreemdeling: als een defecte robot schokt ze dan heftig heen en weer.
Tijdens de show wordt op allerlei manieren gebruikt gemaakt van techniek, vooral het inventieve gebruik van licht valt op, dan weer als de achterwand oplicht terwijl er een almachtige, alwetende stem spreekt, dan weer als bij staccato uitgeschreeuwde statements elke keer precies goed getimed het licht aan en uit flitst.

Aan het einde van de show zit de hoofdpersoon, die eerst nog als vreemdeling in de toekomst of op een ander planeet terecht kwam, thuis in zijn spijkerbroek naast een kan koffie, vertellend hoe saai en eenzaam zijn leven is. Het idee is leuk, met als achterliggende gedachte dat het hele verhaal een droom is geweest of helemaal niet heeft plaatsgevonden, maar het wordt echt te lang uitgesponnen. De voorstelling wil teveel tegelijk teweeg brengen: een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij en oorlogszucht, muziektheater met de nadruk op muziek, een komedie. Het is van alles een beetje en dat maakt het tot een niet-samenhangend geheel.