Soms is het leven als single niet makkelijk. Toen ik al in november 2010 al een kaartje voor Lowlands kocht, werd al gauw duidelijk dat dat geen van mijn vrienden gelukt was. Ik kocht het kaartje toch, in de wetenschap dat je op Lowlands net zo makkelijk nieuwe vrienden voor het leven maakt als dat je een biertje bestelt. Nou ja, bijna net zo makkelijk. Been there, done that. Gaandeweg begon het me toch te dagen dat het weliswaar prima is de hele dag alleen, maar nooit eenzaam op het terrein rond te struinen en af en toe bekenden tegen te komen, helemaal alleen in een tentje op het campingterrein wakker worden en rondscharrelen is toch andere koek. Ik was dat ook blij toen een ex-collega en kennis zei dat ik me met een gerust hart aan kon sluiten bij zijn groepje vrienden: “Die zijn toch een beetje saai en jij brengt leven in de brouwerij”. Visioenen van met een hele groep s’ochtends urenlang gezellig koffie leuten en broodjes eten doemden in me op. Ik was dat ook echt bijzonder onaangenaam verrast toen hij, een week voor aanvang, toen ik vroeg of hij van plan was donderdag of vrijdag af te reizen, doodleuk meldde dat hij helemaal niet naar Lowlands zou gaan…de reden is me nooit helemaal duidelijk geworden, maar dat doet er ook niet toe, want iemand die niet wil gaan kan je moeilijk dwingen. Zou zo iemand zich realiseren wat dat voor een single, die niet 1-2-3 iemand heeft om op terug te vallen, inhoudt? Ik denk het niet. Mijn hele Lowlands-trip stond op losse schroeven, ik zocht naarstig naar kandidaten om mijn kaartje aan te verkopen, ware het niet dat de organisatie van Lowlands nou net de laatste week voor het evenement besloot nog eens 750 kaarten in de verkoop te doen om zo zwarthandelaren en ander gespuis de pas af te snijden. Wat te doen? Na een slapeloze nacht met visioenen van weggejaagd worden bij grote groepen die het vooral heel gezellig met elkaar hadden, wist ik het zeker: ik ging niet, al raakte ik die kaart aan de straatstenen nog niet kwijt!

Maar dan blijkt toch maar weer waar je vrienden voor hebt: stuk voor stuk riepen ze om het hardst dat ik het heus wel naar mijn zin zou hebben, dat het wel goed kwam, waarom ging ik dan niet tenminste één dag? Mijn vader sprak zelfs de wens uit “dat er misschien juist wel iets moois uit zou voorkomen” de lieve schat. Wat te doen? Naar hen luisteren of naar mijn gevoel, labiel door slaapgebrek? Uiteindelijk komt het natuurlijk allemaal weer helemaal goed. Nadat ik mailtje naar één van die vrienden voor het leven, die ik vorig jaar op Lowlands heb ontmoet, had gestuurd, waarop in eerste instantie niet op werd gereageerd (waardoor mijn wereld nog verder instortte) werd mijn sms wel beantwoord met: “Tuurlijk Floor, zet je tentje maar naast ons neer. We waren op vakantie en ik had nog geen tijd om op jouw mail te reageren”. Komt het toch nog allemaal goed. Lowlands here I come!