Vorige week was ik op vakantie naar Fuerteventura, een Canarisch eiland. Op zich niets bijzonders, even naar de zon in de winter, ware het niet dat het om een sapkuur ging (ja, dat is dus een week zonder eten) én dat ik op vakantie ging met een meisje dat ik nauwelijks kende. Het leek kort voor vertrek een recept voor ellende: hongerig en geïrriteerd op vakantie met een onbekende, met onbekende gewoontes en hele andere opvattingen over vakantie, leuke dingen doen en privacy… De honger viel mee, wel was er sprake van een enorm gebrek aan energie, waardoor we over het algemeen niet veel verder kwamen dan bij het zwembad hangen met een boek. Het weer maakte veel goed: de heerlijke temperatuur van 22 graden was als een warm bad. Ook de heerlijke, verse fruitsapjes die we s’ochtends kregen na een zeer vroege ochtend wandeling met spectaculaire zonsopgang, vielen in goede aarde. Het daaropvolgende “turbosap” van komkommer en tomaat beviel met de dag minder, het groentesap s’avonds was ronduit smerig, met als dieptepunt het sap met bleekselderij….bah! Verder viel ook het eiland ons erg tegen: een kale lava-rots met alleen maar nieuwe gebouwen, die allemaal op elkaar leken. Ook de toeristen leken op allemaal elkaar: dik, Brits of Duits, met heel veel kleine kinderen, of bejaard, iets leukers zat er niet tussen. Dat viel dus allemaal niet mee. Wat wel enorm meeviel: de lol die ik met mijn gloednieuwe reisgenoot heb gehad om al die vreselijke lelijkheid en leegheid om ons heen. Ook zeker de helft van de groep bracht bij ons onbedoeld grote hilariteit teweeg met hun rare accenten, enorm sloom gedrag, supersuffe opmerkingen of gewoon algehele stupiditeit. Ook moesten we erg lachen om het sportprogramma waar velen mee worstelden; het stelde werkelijk niets voor. Daarnaast sliepen we als marmotten, want als je niet eet en drinkt, lig je dus heel vroeg in bed s’avonds, kwamen wij al snel achter. Een enorm fit gestel en het verlies van 3,6 kilo (waarmee ik me bijna de woede van de rest van de groep op de hals haalde: Ik had dat toch helemaal niet nodig?!) waren mooi meegenomen. Ik heb daarbij het ernstige vermoeden dat het een volle week laten staan van alcohol een flinke rol gespeeld heeft, maar dat geheel terzijde. Ronduit nuttig waren de tips om gezonder te eten en te leven, met in het achterhoofd de relativerende wetenschap dat ik ze niet veel langer dan een week zou toepassen.

Kortom: ik zou zo’n sapkuur niemand aanraden, maar thuis was me dit nooit gelukt en ik heb me kostelijk vermaakt!