Bevrijdingspop in Haarlem, van oorsprong al het grootste bevrijdingsfestival in Nederland, is de laatste jaren ook nog eens enorm gegroeid. Helemaal nu veel mensen deze vijfde mei vrij zijn, is het erg druk op deze jubileumeditie. Natuurlijk werkt het mooie weer overdag mee; s’ avonds koelt het flink af. Het publiek is relaxt, enorm divers, van jong tot oud, alternatief tot kakkerig, van cocktail- tot bierdrinkend.

La caravanne passe  speelt met vijf man sterk op het hoofdpodium hun balkan-beats. Ze zingen in een fictieve taal, de  drummer heeft een jurkje aan: een beetje anders dan anders, maar wel lekker. Het  laatste nummer is erg up-tempo, ska-achtig, de zanger en gitarist zingen “brommend” tegen elkaar in, het is opzwepend. Daarbij valt wel op dat ze erg abrupt stoppen, vijf minuten voor tijd, dat getuigt niet van een grote gretigheid.

Speelman en speelman: in eerste instantie abusievelijk weggezet als de zoveelste variant op Acda de Munnick, Jurk of dat soort Nederlandstalige duo’s, maar na beter luisteren komt de inkeer: de band speelt erg goed en is duidelijk op elkaar ingespeeld. De twee zangers, waarvan één achter toetsen, zijn thuis in verschillende genres, hebben er duidelijk veel plezier wat resulteert in een vrolijke boel is op en voor het podium. Met het reggae nummer Het is wat het is winnen ze definitief het publiek voor zich. Een lekker tussendoortje dat onverwacht goed smaakt.

Drive like Maria: dat betekent gitaar geweld, maar dan wel goed. Ze beginnen met z’ n drieën, twee op gitaar: een stoere zonnebril dragende gitariste die snoeiharde, superstrakke riffs speelt. De drummer zingt, terwijl hij nog strak drumt ook: dat is des te opmerkelijker omdat hij ook nog een zeer doordringende, aangenaam heldere stem heeft. Later pakt hij ook een gitaar en neemt een ander drummer zijn plek in. Hij speelt de solo’s, terwijl de dame nog steeds keiharde riffs ragt. Ze spelen het nummer Standing in the way of control van Gossip en dat doen ze echt goed. De hele set staat echt als een huis, het is hard maar lekker. Het publiek gaat volledig mee, vooraan wordt wild gepogood, er zijn zelfs crowdsurfende meisjes, die enthousiast de menigte worden “opgeslingerd” maar vaak ook net zo hard weer op de grond vallen.

Ed Kowalczyk, tja, dat is eigenlijk gewoon Live, maar dan zonder Live: ietwat theatrale, makkelijk in het gehoor liggende rock dus. Hij doet met zijn nieuwe band nummers van zijn in juni uitkomende cd, maar ook gewoon erg veel Live nummers: When dolphins cry, I alone, dat werk. Hij doet het goed, het is wat gladjes en daar er is niks mis mee, helemaal als blijkt dat dit de derde keer is dat hij in deze bezetting (waaronder zijn broer op gitaar) speelt. Jammer genoeg is de nieuwe single Grace ook niet geheel vrij van Live invloeden. Begrijpelijk, maar het had zo leuk kunnen zijn eens iets anders van hem te horen. Het doet een beetje denken aan een hamburger: het vult wel, maar al heel snel heb je toch weer trek in iets anders.

Gotcha! Allstars bestaat uit het beste uit de vele bezettingen van twintig jaar Gotcha! Naast een ‘greatest hits-show’spelen ze ook nieuwe nummers en die vallen niet tegen.
Gotcha! speelt in z’n thuisstad, en dat is te merken ook: Haarlem, Double A! De band voelt zich duidelijk nog erg thuis op het podium, met een groovende funk sound  die vrijwel direct aanslaat bij het publiek. Het podium staat vol met de oudgediende bandleden, allemaal wat ouder, hopelijk wat wijzer, maar nog zeker zeer strak spelend. Het geheel geeft een beetje een familie-gevoel, helemaal als de dochter van zanger tijdens een nummer meedanst op het podium.