Via het programma “Winfried draait door” op radio 6 won ik kaartjes voor een concert van Nick Waterhouse in de Paradiso op 16 november 2012.  Bij snel even vooraf luisteren viel me al op hoe ontzettend retro de R&B sound van de band klonk. Bij het zien van de zeer jonge band  (Nick zelf is 24), verwachtte ik eigenlijk dat ze die sound van lang geleden zouden “imiteren” maar dat bleek in het geheel niet het geval. Hoewel erg jong, maakt de band muziek die doorleefd, zelfs rauw klinkt, en niet onbelangrijk: ze deden dat met hart en ziel. Nick Waterhouse en band trad op met z’n zevenen: 2 achtergrond-zangeressen, een drummer, 2 saxofonisten (waarvan 1 af en toen op keyboard), een basspeler en Nick zelf natuurlijk. Het was erg leuk te zien dat zo’n jonge vent (en band) muziek kunnen maken die zo retro klinkt en tegelijkertijd fris, want nieuw.  Ze deden één cover, verder was alles eigen werk.

Uit Nick, keurig gekleed, met gedistingeerde bril en keurige scheiding, kwam trouwens heel wat meer geluid uit dan z’n iele lijf liet vermoeden. Tussen de nummers door babbelde hij gemoedelijk over van alles en nog wat, het is echt moeilijk iets anders dan sympathie te voelen voor de zanger die een weddenschap doet met de bassist wie het langst z’n colbertje kan aanhouden tijdens het optreden…daarnaast was het echt leuk om te zien hoeveel plezier hij (en de band) had(den) in het optreden.

Nadat het publiek wat afwachtend de eerste 2 nummers had aangehoord, werd er flink gedanst, het was ook moeilijk stil te blijven staan. Na een uurtje kwam er een toegift en was het klaar. Ontroerend detail: na afloop voelde Nick Waterhouse zich niet te goed om samen met de band zelf de instrumenten op te ruimen en kabeltjes op te rollen.