Zomaar een zomerse zaterdagmiddag in Amsterdam: het is bloedheet dus ga ik samen met een vriendin op zoek naar verkoeling. De keuze valt op het Flevoparkbad, hoewel we daar allebei nog nooit geweest zijn. We vrezen het ergste: door mijn toedoen is het inmiddels geen zaterdagochtend, maar zaterdagmiddag als we op pad gaan en we zijn vast niet de enigen die op dit idee gekomen zijn deze warme dag…

Maar het valt mee: nadat we kort in de rij hebben gestaan, mogen we al naar binnen. Bij binnenkomst is het een drukte van jewelste, iedereen krioelt door elkaar heen, bij de snackbar staat een enorme rij en je ziet bijna het water in het pierenbad niet meer door alle kinderen erin. Ook op het enorme grasveld is het druk met een bonte verzameling: wit, zwart dik, dun, oud, jong en alles daartussenin. Gelukkig vinden we een redelijk rustig plekje onder een boom: het is nog te warm om in de volle zon te liggen. Later zal mijn zwemgenootje meer dan een uur (!) wegblijven om een patatje te halen; de meeste mensen hebben dan ook koelboxen bij zich. Een stelletje zwembadamateurs zijn we.

In het zwembad zelf is het letterlijk gillend druk, maar toch lukt het om een plekje te vinden om in te springen, te duiken zelfs. De badmeesters houden de boel goed in de gaten en draaien overuren met hun fluitjes. Af en toe worden er zoekgeraakte kinderen omgeroepen, waarbij hilarische namen voorbij komen. Zo horen we dat ene ‘Bidon’ zich moet melden bij de kassa, arm kind. Een ander jongetje, in ‘blauw gestreepte zwembroek’ is zo naarstig op zoek naar zijn moeder, dat hij kennelijk zijn eigen naam vergeten is…

Dan wordt er omgeroepen dat het zwembad om half 6 dicht gaat. Best gek, waarom op warme dagen niet wat langer openblijven? We gaan naar ‘t nieuwe Diep in het Flevopark, waar de drukte erg meevalt en we zelfs nog aan het water kunnen zitten. Wat is dit toch een mooi plekje! Wel bijzonder dat de drie heren aan de bar met elkaar grapjes staan te maken, terwijl het terras vol lege glazen staat …Na een paar drankjes verkassen we weer, maar we blijven in Oost: naar pizzeria la Fucina in de Javastraat, met heerlijke pizzaslices en salades. De eigenaresse, een Italiaanse, heeft net haar voet bezeerd (deze blijkt later gebroken te zijn) en als mijn vriendin zo lief is thuis krukken voor haar te gaan halen, heb ik echt tijd om het schouwspel ‘Javastraat op een zomerse zaterdagavond’ in me op te nemen: het lijkt bijna wel een spotje voor multicultureel Amsterdam!

Daarna maken we het af met een drankje bij café Walter Woodbury, waar naar verluidt een hoop om te doen is: hip, dus druk en daar hadden bewoners niet op gerekend, toen ze een huis kochten in de winkelstraat. Tsja. Heel druk is het nu trouwens niet: het is te warm om binnen te zitten en het terras is niet heel erg groot. Moe en voldaan ga ik naar huis. Als toerist in eigen stad weet ik het weer zeker: er gaat niets boven Amsterdam in de zomer.