Deze recensie schreef ik bijna 5 jaar geleden. Time flies…

Dinsdag 26 juli 2011 gaf Prince zijn zesde concert in Nederland in een maand: na drie concerten op North Sea Jazz, twee in de Melkweg is dit het laatste concert, in Ahoy. Het werd, tot veler tevredenheid, “eindelijk” een avond vol Greatest Hits. Van tevoren was heel duidelijk aangegeven dat de show, zonder voorprogramma,  stipt 20.00 uur zou beginnen maar dat werd uiteindelijk een half uur later, waarschijnlijk omdat veel mensen nog niet binnen waren. Ondergetekende en gezelschap waren hier uitzonderlijk blij mee, rond half 9 verhit naar binnen rennend. Waren die voetlichten op de tribunes nou trouwens expres paars?

De show begint meteen overweldigend en verrassend met Gold (van het album The Gold Experience uit 1995) waarbij een zee van gouden glitters uit het plafond naar beneden valt zodra Prince het refrein inzet. De toon is vanaf dat moment gezet, de zaal eet uit zijn hand. Prince bespeelt het publiek weergaloos en knalt gelijk door met Purple Rain met een net iets ander arrangement dan we gewend zijn, dat het iets funkier maakt. Dat zal hij met veel nummers doen die avond. Het plezier dat de man en zijn band uitstraalt is enorm, zijn stem is in topvorm en de strakke band speel naadloos op hem in, wat hij ook doet. De zaal zingt massaal mee en gaat bij Let’s Go Crazy en 1999 helemaal los. De hitmachine draait op volle toeren: Little Red Corvette, Cream, Raspberry Beret. Als Michael Jacksons Don’t Stop Till You Get Enough voorbij komt, zweept achtergrondzangeres Shelby J het publiek nog verder op en mogen fans uit het publiek op het podium te dansen.

Een cover van Bob Dylan’s ingetogen Make you feel my love brengt een onverwachts rustmoment in het overhitte  Ahoy. De ballad wordt glashelder en loepzuiver gezongen door Shelby J. en twee andere vrouwelijke bandleden. Maar meteen daarna gaat het gas er weer op met Let’s work en verandert Ahoy opnieuw in één grote feestzaal. “This is my job and I’m going to work” zegt Prince en we geloven hem. Na anderhalf uur sluit Prince zogenaamd af met U Got The Look,  maar zoals iedereen inmiddels wel weet, is de show dan nog niet ten einde…De eerste toegift is Kiss, waarbij Prince weer eens laat zien dat hij behalve zanger, muzikant en componist ook nog steeds een zeer getalenteerd danser is, helemaal als je je realiseert dat de man 53 is. Daarna wordt er tussen de nummers steeds pauzes ingelast, van soms wel 10 minuten, wat nogal afbreuk aan de opgebouwde feestvreugde. Als hij voor de laatste keer opkomt is het na een kwartiertje funken dan toch echt afgelopen.

Prince is en blijft een rasmuzikant die samen met zijn band het publiek vanaf het begin moeiteloos om zijn vinger heeft gewonden. Deze avond doet je realiseren wat een indrukwekkend repertoire de man heeft opgebouwd; het is het zichtbare plezier op het podium dat de show gedenkwaardig maakt.