Het mooie van het leven is dat alles altijd anders loopt dan je had gedacht. Nou ja, bijna altijd. Je kan net zo goed niet nadenken over hoe iets zou kunnen lopen, want zo gebeurt het toch niet. Een vriendin van mij noemt dat scenario 101. Zo ook bij mijn tocht naar Lowlands. De aller- allereerste die ik op Lowlands tegenkwam toen ik de camping opliep, was een ex-vriendje waar ik het een aantal maanden geleden mee uit maakte. Niet de meest gezellige ontmoeting, zou je denken. Mis. Na een hartelijke ontvangst op de camping nodigde hij me gelijk uit samen met zijn vrienden een biertje te drinken. Dat werden er een paar, en nog een paar en toen nog maar een paar…totdat we uiteindelijk om 3 uur s’nachts naar huis kropen. De volgende ochtend kreeg ik een heerlijk ontbijt geserveerd door mijn buren, oude Lowlands-vrienden, compleet met een latte macchiato en heerlijke broodjes. De rest van het festival werd ik ontroerd, verrast, weggeblazen of kreeg ik een enorme stoot energie door mij bekende en onbekende muziek (Agnes Obel, Seasick Steve, Happy Camper, Fink) kwam ik oude én nieuwe vrienden tegen en was het tegen alle voorspellingen in, het héle weekend fantastisch weer, op één flinke regenbui op zondagochtend na. Zondagmiddag, de laatste middag, sloeg ik zelfs het aanbod af met spullen en al netjes thuis te worden afgezet: het was nog niet af. Toen ook mijn kampeervrienden rond 10 uur s’avonds naar huis gingen, kon ik nog geen afscheid nemen van het festival, omdat het laatst genoten concert geen vrolijke afsluiter was (Interpol, brrr). Dat werd vervolgens Aphex Twin (hard!), hardrock-karaoke in de Titty Twister en tot slot superstijl in de India….Uiteindelijk kroop ik om 4 uur moe en voldaan mijn tentje in. Ook het gevreesde inpakken van dat ontzettende handige snel-op-te-zetten tentje de volgende ochtend werkte prima: een kwestie van gewoon iemand gaan helpen, die dan ook jou wel weer even op weg helpt. Eenmaal thuis na een helse bus-, trein- en tramreis met een pijnlijke keel, spierpijn en zere voeten wist ik het weer zeker: Lowlands is een fantastisch festival, waar je prima “alleen” naar toe kan. Maar volgend jaar ga ik toch weer met een groepje en ik ga recensies schrijven. Maar ook dat zal vast allemaal totaal anders lopen dan ik me had voorgesteld…