‘De vergulden eenhoorn’ is de gloednieuwe horeca-locatie aan de Ringdijk waar ik gisteren samen met een vriendin een drankje ging drinken in de zon na een (bijna hele) dag hard werken. Het leven van een zzp’er heeft soms zo zijn voordelen. Allereerst: wat een suffe naam! Je verwacht een oubollig café met vitrage voor de ramen en een gehaktbal op de kaart. Het is wel begrijpelijk dat deze naam gehandhaafd wordt, deze schitterend verbouwde boerderij heet namelijk al heel lang zo, maar echt lekker bekt het niet. Aan de andere kant: er is ook wel iets te zeggen voor de niet zoveelste hippe eenlettergrepige naam als Bik, Blits, Roest, Pllek of Volt.

Meteen bij binnenkomst in de tuin (via de Stephensonstraat of via het hek aan de Ringrijk) realiseer je je al wat een geweldige plek het is: een rustpunt midden in de drukke stad en alleen daarom al een schot in de roos: naast Merkelbach of een horecagelegenheid in een willekeurig park, zou ik zo gauw niet weten waar je zo’n rustgevende plek vindt midden in de stad. Opvallend veel jongeren (later zal het publiek meer gemêleerd worden) zit rustig te kletsen en te borrelen aan de tafeltjes aan de oostzijde van het pand. Aan de andere kant van het pand staan een hele hoop picknick tafels; daar zit niemand. Daartussen zit een overdekt gedeelte waar ook een aantal tafels staan. Navraag leert dat we er gerust mogen gaan zitten, maar dan moeten we wel zelf onze drankjes aan de bar halen. Dat is geen enkel probleem natuurlijk.

Wat wel jammer is: aan het begin van de avond is de zon op het terras bijna verdwenen. Een dame aan het tafeltje naast ons denkt dat over een maand de zon wel weer aan de andere kant van de boom verschijnt later op de (vroege) avond, maar wij weten dat nog niet zo zeker. Ook aan de picknick tafel-kant is er weinig zon.  Wat zonzekerheid betreft geen goede equivalent van Hesp dus; daarentegen is de bediening wel een stuk beter (maar zo is mijn tafelgenoot het met me eens: dat is niet zo moeilijk). Ook jammer: onze glazen rosé worden nogal zuinig ingeschonken. Later zien we dat aan een andere tafel het wijnglas minstens twee keer zo vol wordt geschonken. De dames aan het tafeltje naast ons wagen er iets van te zeggen, helemaal omdat van één van de dames de zoon er werkt. Er volgt een uitgebreid uitleg: dat ze pas een maand open zijn etcetera. Een zwaktebod én het verklaart nog steeds niet waarom sommige glazen halfvol en andere vol worden geschonken. Maar misschien is dat maar beter ook: er moeten thuis nog hongerige magen gevuld worden. Als we weg gaan brandt binnen het vuur al en raken de tafels langzaamaan bezet: het nodigt zeker uit tot een tweede bezoek. Er schijnt zelfs een (kleine) hotellocatie bij te zitten. To be continued dus!