Anders dan normaal schrijf ik nu eens niet een verhaal over Amsterdam, maar over Buenos Aires en dan in het bijzonder een talenschool daar: Elebaires language school. Ik schreef een Nederlandstalige blogpost voor op de site van de school en deel deze ook graag hier.

Begin december was ik negen dagen in Buenos Aires en heb ik bij Elebaires Spaanse les gevolgd. Veel te kort, natuurlijk, maar ik had nou eenmaal niet veel tijd: er zullen weinig mensen zijn die voor zo’n korte periode 11.000 km reizen om een stad te gaan bekijken, maar ik wel, onder het motto: het is beter dan niks! Ik heb er geen moment spijt van gehad: wat een geweldige stad! Buenos Aires overtrof m’n stoutste verwachtingen: wat een enorme stad, kosmopolitische sfeer, schitterende brede straten en ongelofelijk majestueuze gebouwen! Wat een aardige mensen. Maar ook: wat een hitte, drukte, bende en asfaltjungle af en toe…kortom: wat een stad!

Het toeval wilde ook nog dat net deze week nogal een bijzondere week was: aangezien het dinsdag 8 december een feestdag was, was maandag daarvoor ook zo goed als alles dicht, dus ook de school. Drie dagen les dus, in plaats van vijf, maar ter compensatie kregen we twee uur les extra in de middag. Een ander bijzonderheid was dat op donderdag 10 december de nieuwe president Macri met veel bombarie geïnstalleerd werd. En ja hoor, die kwam met paarden en de hele mikmak precies voorbij de talenschool waar we die ochtend les hadden: talenschool Elebaires zit namelijk in het allermooiste pand op Avenida de Mayo, precies tussen het Congresso en Playa de Mayo. We stonden er met onze neus bovenop (nou ja, op het balkon dan). s’ Ochtends vroeg was het al een bijzondere gewaarwording: de hele stad was in opperste staat van paraatheid, werkelijk de héle straat was afgezet (en die is best lang). Rond elf uur was het dan zover: een hele stoet paarden met mannen in officiële pakken, mét zwaard, kwam voorbij, uiteindelijk gevolgd door een auto met daarin de president. Een enorm gejuich steeg op uit de menigte, we kregen er kippenvel van. Echt bijzonder om mee te maken en erg leuk dat de school er zoveel aandacht aan besteedde.

Maar nu over de school zelf! Meteen bij aankomst viel me al op hoe leuk iedereen met elkaar omging. Directrice Laura heette iedereen, geheel volgens Argentijnse traditie, met een kus welkom. Twee ontzettend aardige meisjes die ook op de talenschool werken, vroegen meteen de eerste lesdag of ik mee ging in de lunchpauze, naar een heerlijke vegetarische buffet-winkel waar je naar hartenlust de heerlijkste gerechten kon opscheppen. Ik zou het zelf nooit gevonden hebben!

Bij mijn eerste les schikten de andere vier cursisten in om plaats voor me te maken en hielpen me waar nodig. Ik werd min of meer in het diepe gegooid bij deze groep die al twee weken (!) Spaanse les had. Gelukkig was leraar Martin zo goed te verstaan dat ik hem, na de eerste schrik te boven gekomen te zijn, zowaar goed kon volgen. Daarnaast leer je nou eenmaal meer in een groep die beter is dan jij, dan als jij de beste bent (‘If you’re the best in the room, you’re in the wrong room’). Bij Martin is “ik weet het niet” overigens geen antwoord: hij vraagt net zolang door totdat je antwoord geeft. Hij geeft enorm enthousiast les, vertelt veel over het Argentijnse leven en maakt de hele tijd grapjes, zonder in herhaling te vallen. Bij een normaal rooster ga je in de middag ook nog met hem de stad in. Deze week was dat jammer genoeg niet zo, vanwege de extra lessen in de middag, maar ik kan me ook voorstellen dat hij dat echt heel leuk doet, helemaal omdat hij zo enthousiast en grappig kan vertellen.

Het leukste was dat ik na één dag les een taxichauffeur kon uitleggen dat ik graag eerder wou uitstappen, omdat we al dicht bij mijn huis waren (“esta cerca”). Eerder was dat een ingewikkeld gedoe geworden, met veel onbegrip, maar nu kon ik gewoon zeggen dat we in de buurt waren en hij vanwege de versperringen niet helemaal om hoefde te rijden. Een verademing! Inmiddels heb ik me ook ingeschreven voor Spaanse les bij de Volksuniversiteit in Amsterdam. Nu maar zien of het daar ook zo bevalt als bij Elebaires! Wie weet, misschien schrijf ik wel ooit een blogpost in het Spaans…